Sala samobójców (2011) to samodzielny pełnometrażowy debiut Jana Komasy, znanego dotąd jako współreżyser (wraz z A. Kazejak-Dawid i M. Migasem) Ody do radości (2005). Tamten film opowiadał o jak najbardziej realnej emigracji młodych Polaków do Anglii. Nowy utwór traktuje o innego typu emigracji – wewnętrznej – w świat rzeczywistości wirtualnej, której konsekwencje są jednak jak najbardziej realne. Komasa potrafi opowiadać o nastolatkach, wychodząc poza społeczne i psychologiczne uwarunkowania, nadając opowieści wymiar uniwersalny (samobójstwo jako pokusa i jako czyn nieodwołalny) i zarazem nieco ekscentryczny, wynikający z przebywania w tzw. second lifie. Sala samobójców robi także ogromne wrażenie jako hybryda dwóch rodzajów filmowych – fabuły i animacji – technicznie i artystycznie scalonych bez zgrzytu. Z perspektywy światowej warto film ten widzieć w towarzystwie dwóch innych obrazów ostatnich latach, gdzie historie o młodych ludziach zagubionych w Sieci były podobnie skonstruowane. Są to: holendersko-belgijski Ben X (2007) Nika Balthazara o lekko autystyczny, tytułowym chłopcu tracącym poczucie granicy między rzeczywistością a fantazją oraz tajwańsko-holenderski Jesteś tam? (2010) Davida Verbeeka, w którym bohater jest członkiem mistrzowskiej drużyny biorącej udział w zawodach komputerowych, ale na co dzień nie potrafi być równie skuteczny w rozwijaniu relacji interpersonalnych.