Wasia, Pietia i Liapa to współcześni bezprizorni. Któregoś dnia postanawiają opuścić dworzec kolejowy, na którym żyją i przedostać się przez zieloną granicę do Polski. Ich wędrówka ku wymarzonemu rajowi to próba odwagi, solidarności i wiary w lepsze życie. Co ich czeka po polskiej stronie?

Punktem wyjścia analizy filmu Doroty Kędzierzawskiej jest określenie sytuacji życiowej głównych bohaterów. Dlaczego tak żyją? Co mówią polskiemu urzędnikowi o swoich rodzicach i czy można im wierzyć? Znamy skutek, ale nie znamy przyczyn ich bezdomności. Początek ich odysei zawiera znamienną scenę, którą warto przypomnieć. Chłopcy ruszają pociągiem towarowym i starszy Wasia widzi matkę z niemowlęciem. Dlaczego zaczyna tulić i całować swojego młodszego brata Pietię? Sekwencja ze ślubnym orszakiem to kolejna część filmu, dotycząca życia rodzinnego. Panna młoda daje Pietii pieniądze na szczęście, ale sama jest zaniepokojona i niepewna przyszłości. Wkraczanie na nową drogę życia odbywa się tak, jakby wódka i hałaśliwa radość miały zagłuszyć niepokój o to, co przyniesie jutro. Chłopcy wierzą, że w Polsce będzie lepiej. Obawiają się, że może zapomną ojczystego języka, ale chcą kiedyś wrócić na swoją stronę „jak pany”. Należałoby z uczniami omówić problem traktowania uchodźców przez urzędniczą machinę, która nie kieruje się sercem. Jaki jest stosunek Pogranicznika do chłopców? O czym świadczą jego rozmowy telefoniczne z  przełożonymi? Dlaczego Pogranicznik chciał wziąć Pietię na ręce? Działanie zgodne z procedurą sprawia, że postępowanie ludzi staje się bezduszne i nieludzkie. Świetnie to pokazuje postać Laleczki, która ani myśli zastanawiać się nad dramatem chłopców. Dla kontrastu reżyserka wprowadziła postać małej dziewczynki z chlebem. Jakie symboliczne znaczenie niosą dwie sceny z nią związane? Dlaczego chłopak ze wsi wytrącił jej chleb z ręki, gdy chciała nim powitać przybyszów? Co symbolizuje klamka w urzędzie, do której dziewczynka nie może sięgnąć?

„Jutro będzie lepiej” to ważny film, który przypomina polskim widzom, że prawo do godnego życia nie zna granic. Jeszcze nie tak dawno rodzice naszych młodych widzów mieli podobne marzenia jak Wasia, Pietia i Liapa – chcieli dostać się do krajów dobrobytu, do lepszego życia. Dzisiaj to Polska stała się dla wielu ludzi z innych stron świata oazą spokoju i miejscem życiowej szansy. Jednak łatwiej głosić humanitarne hasła, trudniej naprawdę pomóc dzieciom uchodźcom. Reżyserka umiejętnie łączy narrację o ich smutnym indywidualnym losie z postawieniem ważnego problemu społecznego (politycznego?). „Całe wasze życie pójdzie na marne”, twierdzi starzec, u którego bohaterowie się zatrzymali. Co o tym myślą widzowie? Czy są przygotowani mentalnie na spotkanie z innym, który być może zawita niedługo do ich klasy?  Warto zapamiętać z filmu, że niebo wszędzie jest takie samo.