12-letni San jest chory na białaczkę. Wraz z przyjacielem Felixem, którego poznał w szpitalu, przygotowuje się na śmierć. Wspólnie szukają odpowiedzi na dręczące ich pytania. San prowadzi pamiętnik i nagrywa swoje rozważania przed kamerą. Brutalna szczerość i humor chłopców odkrywają urodę istnienia. Film jest świetną ekranizacją książki Sally Nicholls „Olivier i zeszyt z marzeniami”.

Obraz porusza problematykę śmierci młodego człowieka, którą uczniowie mogą znać z lektury np. E. E. Schmitta „Oskar i pani Róża” lub J. Gaardera „W zwierciadle, niejasno”. Film ten może być także przygotowaniem do jednej z tych lektur i zwróceniem uwagi na powtarzające się motywy i sytuacje. San ma świadomość zagrożenia chorobą, która go dopadła. Namówiony przez nauczycielkę spisuje swoją historię, robi listę życzeń, które chciałby, żeby się spełniły. Padają trudne pytania – dlaczego Bóg sprawia, że dzieci są chore? Wiedza głównego bohatera na temat białaczki jest tak duża, że nie ma on złudzeń, że wyzdrowieje. „Nie wrócę do szpitala, bo umrę” – mówi przy śniadaniu do młodszej siostry. San musi także doświadczyć bolesnego odejścia swojego przyjaciela. Mimo tych przykrych i nieuchronnych zdarzeń film skrzy się od błyskotliwego humoru. Warto porozmawiać o jego funkcji w dziele. Uczniowie zanotują mapą myśli, że humor pomaga w oswojeniu ze śmiercią, pozwala na rozładowanie napięcia, przybliża nam bohaterów, zwiększa wiarygodność historii lub buduje dystans wobec przedstawionych zdarzeń. Być może upraszcza bardzo trudny temat. Warto krótko omówić postawę ojca wobec choroby Sana, jego stopniowe godzenie się ze śmiercią syna. Różne postawy bohaterów wobec choroby i śmierci dają młodym widzom możliwość na pełniejsze rozumienie dramatów, które dotykają ludzi. Poczucie porażki czy podjęcie wyzwania, walka z chorobą czy rezygnacja, gniew i bunt czy pogodzenie się z nieuchronnym? Wszystkie z tych zachowań oddaja sens naszej egzystencji wobec faktu, że śmierć jest częścią życia. San sprawdził, że słownik nie podaje, co czujesz umierając. Śmierć zadaje ból przede wszystkim bliskim i dlatego tak przeraża. Tuż przed zgonem głównego bohatera rodzice wyszli z domu potańczyć. Łzy matki mieszają się ze słowami piosenki: „Życie było dobre dla mnie”. Poczucie przytłoczenia odpowiedzialnością za życie drugiego człowieka przemienia się w rozpacz. Z drugiej zaś strony miłość rozbraja to destrukcyjne uczucie. Ładnie to pokazuje wątek z kuzynką Kayleigh. Brytyjski obraz to dzieło filozoficzne, podejmujące sprawy życia i śmierci. Ważne, że życie jest pokazane jako ciekawa, niepospolita, niepowtarzalna przygoda, jedyna w swoim rodzaju. Czas naszego istnienia jest jak gąsienica, która zamienia się w motyla i mniej istotne staje się, jak ono długo trwa. San umiera 4 kwietnia o 5 rano, o czym informują nas jego rodzice. Daniel i Amanda nagrywają do kamery odpowiedzi na pytania kwestionariusza, który wymyślił ich syn. Kayleigh zaś idzie na wieżę, gdzie oglądała z Sanem gwiazdy i gdzie całowała się z nim.