Drzewo (2010) to australijski film francuskiej reżyserki, Julie Bertucelli, córki cenionego we Francji twórcy, Jean-Louisa Bertucellego. Jej trzeci film, podobnie jak poprzedni, Kiedy Otar odszedł (2003), przynosi obraz kulturowego mariażu, i wynikających z niego komplikacji. W poprzednim autorka koncentrowała się, i to na pierwszym planie, na związkach francusko-gruzińskich. W Drzewie międzykulturowa kwestia jest tłem, choć znaczącym. Film opowiada o zagubionej emocjonalnie w Australii 40-latce, Francuzce, i jej dzieciach, po śmierci głowy rodziny. Reżyserka znalazła znakomity i niejednoznaczny, wizualny ekwiwalent tego, którego wszyscy opłakują. Tytułowe drzewo to wielki figowiec, którego symbolika w filmie jest wieloraka. Zamieszkiwany jakoby przez ducha  mężczyzny staje się dla dzieci, a potem i matki znakiem opatrzności, która czuwa, aby z jednej strony żałoba nie trwała zbyt długo, z drugiej – by pamięć o zmarłym była odpowiednio przepracowana przez poszczególnych członków rodziny, zwłaszcza gdy dzieci muszą uczyć swą rodzicielkę, jak na nowo odzyskać energię i siły duchowe. Wszystkie elementy australijskiej tradycji filmowej, a więc otwarta przestrzeń interioru, wiara w magiczno-duchowy związek z przyrodą, która często ma decydujący głos, połączona ze swoistym pragmatyzmem życiowym, a także ekscentryzm i nieprzewidywalność postaci wpisują Drzewo w kino, którego synonimem jest twórczość Petera Weira.