Zmrok (2010) to kolejny film holenderskiego twórcy, Hanro Smitsmana, autora pamiętnego Skina (2008). Ten ostatni pokazywał tytułowego nastolatka, na którym żydowskie pochodzenie ojca ciążyło tak mocno, że trafił do neonazistowskiej organizacji. Miało to, oczywiście, dramatyczne skutki. W Zmroku reżyser podąża dalej ścieżką obserwacji zachowań młodych ludzi, którzy z jakichś przyczyn ulegają złu. Tym razem jednak ani przyczyny ani też wnioski dotyczące ich zachowania nie są podane wprost. Historia zabicia 15-latki przez grupę jej przyjaciół, którzy nazbyt chłodno przepracowują to zdarzenie jest pokazana achronologicznie, co nie tylko zmusza widza do większego wysiłku w percepcji, ale także utrudnia zrozumienie stanowiska twórcy. Film zapewne inspirowany był słynnym Słoniem Gusa van Santa, gdzie podobny temat także pokazany był w paradokumentalnej formie, a jego autor nie oceniał swoich bohaterów, pokazując ich zagubienie i alienację bez łatwej psychologizacji postaci i moralizowania, w istocie stojąc po ich stronie, oskarżając  raczej społeczeństwo, że nie ma im wiele do zaoferowania. Zmrok jest podobny – zbrodnia młodych ludzi na rówieśniku to enigma, choć każdy widz będzie szukał własnego wyjaśnienia tej sytuacji.