Schronienie (2010) to debiutancki  film bułgarskiego reżysera, Dragomira Scholeva. Należy on do grupy twórców, obok Iglil Trifonovej, Radoslava Spassova czy Kirana Kolarova, która na początku dwudziestego pierwszego wieku odnowiła kino tego kraju, po latach ekonomicznej i artystycznej zapaści. Jednak inspiracja w tym przypadku częściowo przyszła z kraju sąsiedniego, czyli Rumunii, bowiem współscenarzystą Schronienia jest Radvan Radulescu, którego tekst stał się podstawą jednego z najważniejszych filmów ostatnich lat w Rumunii (i Europie) – Śmierci pana Lazarescu (2005) Cristi Puio. Oba filmy to czarne komedie, penetrujące mentalność i stosunki społeczne w swoich rodzinnych, postsowieckich krajach.  W przypadku filmu z Bułgarii historia dotyczy dysfunkcyjnej rodziny i pokazuje uniwersalny problem braku porozumienia między rodzicami a dziećmi. W tle jest cała otoczka, jaka temu towarzyszy: nowe subkultury (punk), patriarchalizm, przemoc psychiczna. Ale najciekawsza jest forma filmu, zderzająca wspomnianą black comedy z psychodramą. To połączenie jest niezwykle trudne w uzyskaniu zadowalającego efektu artystycznego, w Polsce wychodzi tylko Łukaszowi Wylężałkowi, a zwłaszcza Markowi Koterskiemu.